Pembe tüllerinde ömrümün

Katran karası yarası.

Rüzgârın üfürdüğü parçalarım

Çiçeklerin rayihasında.

Tozlarım döllediği çiçeklerde

Kara bir leke.

Sadece sınırlar çizdim ona,

Çiçeklenen sarmalında.

İradesi ben oldum,

Acılarımın.

Kokusu ise çiçektir.

O lekeyi kapatmaz,

Gururla sergilerken

Dolaştırır ruhumu,

Her canlının karanlığından geçen

En çetin yollarında.

Sızlatır yüreğini buruk buruk,

Kokum acısına karışır.

Nasır olan yüreğinden

Sızar boşluğa,

Şimdi çiçekten bir leke

Karanlığın tam ortasında.

Şaheser Yılmaz