Kurak çöllerin toprağıyım,

Suyu bulsam dağlar yaralarımı

Acıtır çarem bedenimde hasretini.

Yedi mevsim, on dört iklim

Ayrıksı zaman sızlatır yüreğimi

Üşüyen acım buz kesiği dallarda.

Yedi mevsim, On dört iklim

Sensizim.

Hayat zonklar,

Sesi kara ıssız bir tabutta yankılanır.

Tüm bu yok oluştan haz duyarım.

Ben yok oldukça,

Seni doldururum içime.

Ölümlerle beslerim varlığımızı.

Yedi mevsim, on dört iklim

Şaheser Isis

HİÇ

Bir küf sineği gibi

Ölüsü bile toz.

Hani şu yakılıp külleri

Denize dökülen insan misali.

Azize bir toz, toz bir Aziz.

Gülüyorum kahkahalarla

Hiçlik bu kadar yakınken

Ayaklarının altındaki ölü tozu                            

Sanki tohumlarının çamuru.

Kanları damarlarda pelteleşmiş

Kalpleri kurumuş

Çamurlarından kötülük çiçekleri sızmış

Obrukların yamacına.

Oysa Azize bile bir toz,

Ölünce küf böceği Aziz.

Kulaklarımda kahkahalarımın tınısı

Tozum savruluyor

Hiçler ülkesinde.

Şaheser Isis