Gecenin yarısı olmuştu, yağan yağmurla ıslanmıştım. Karşıma sarı, uzun, ıslak yasemin kokulu saçların ve yeşil gözlerin geldi, saçlarında yabancı bir kokunun, gözlerinde başka bakışın izi mi vardı, anlayamamıştım. Bakışlarını bana değil farklı bir yöne çevirmiştin.

Tekrar görmek için beklemeye başladığımdan beri sayısız geceler geçmişti. Yüzlerce binlerce dakika sular altında, karlar altında ve buzlar altında kalan ayaklarım yere yapışmıştı, ayrılamıyordum. Beklemenin yorgunluğuyla yerle gök arasına sıkışmış, ezilmiştim.

Acıyan dolunay yanıma geldi, bekledi yarımay oldu ve bıktı görünmez olarak gitti.

Üstelik sitem ediyor “gelmedin” diyordun. Geldim, çok erken geldim. Meyve ağaçlarının beyaz, pembe renkli çiçekleri henüz dökülmüş, sokakları ıhlamur çiçeklerinin kokusu sarmıştı, taze çimenler rüzgârın kollarında sallanıyordu.

Çok bekledim, karşı parktaki havuzun suyu boşaltıldı, kurbağalar çığlık atıyor, sahipsiz kediler yolları gözlüyor, yalnız kalan köpekler de giden sahiplerinin arkasından ağlıyordu. Bir kaplumbağa sırtına hayatının yükünü almış ağır ağır gidiyordu. “Her canlı yükünü çekiyor” diye düşündüm.

Sokak lambası altındaydım, karşımda ay vardı, elimdeki hayatımın anahtarını sana teslim etmek için bekliyordum, boşunaydı. Kalbim bana hep yalan söylüyordu, beklediğin yol karanlıktı o yüzden onu göremedin diye beni kandırıyordu. Gerçeği gizlendiğim köşeden seni gelinliğinin içinde görünce anladım. Düğün müziğinin ritmiyle dans ederken ümitlerimin üzerinde dolaşıp nasıl ezerek yok ettiğini bilmiyordun. Çığlığım seni sağır edebilirdi, kaçtım. Karaya vurmuş bir balık gibi çırpınarak sokaklarda dolaşıyordum.

Sabah olmak üzereydi, yeni gün bir ümitti ama ay gitmiş, güneş doğmamış, sabrım tükenmişti.

Sağ elimde kesici vardı, başka çarem kalmamıştı. Sol elimin bilek damarını gerçek aşklara adadım. Kâbusuma sona verdim.

Nebahat Alptekin