Kurşuni Deniz

II

Ah, gecelerin zifiri karanlık denizi,

ruhumun gerçek yüzü,

ışık olmayınca,

hangi duyguyu yansıtacaksın aynanda?

Yıldızsız karanlığında,

hangi çalkantılı ruhu sallıyorsun kollarında?

III

Çok ötelerde şehrin pır pır eden ışıkları,

ışıkları aşksız gecelerin…

Pencereleri birer birer aç da bak;

ne bulacaksın çorak yüreklerden,

kurak ruhlardan,

cılız aşklardan başka

O evlerde insanlar

hiç bilmiyorlar bir aşk neyle beslenir,

neyle doyurur karnını,

susuzluğunu neyle giderir;

hiç bilmiyorlar.

İki ağaç gibi bakıyorlar birbirlerine;

ne bir dal uzanıyor, ne bir fısıltı

ne de arada bir esinti.

Aşklarını arada bir giyilen takım elbiseler gibi

asıyorlar elbise dolabındaki tahta askılara,

sonra savaş giysilerini çıkarıyorlar;

zırhlarını, sevgi geçirmez, dokunuş geçirmez,

okşayış geçirmez zırhlarını

-işte kral benim- giysilerini,

IV

Adam o giysiyi giyiniyor.

Kral o, en büyük o.

Aşk onun karşısında ne ki?

Aşk onun ayaklarına sürtünen bir kedi,

aşk onun basıp geçtiği dökülmüş yapraklar…

Onun demirden postalları var

egosunun dağları var.

Aşk onun karşısında ne ki?

Onun bedeni küçücük pullarla kaplı, balıklar gibi.

Küçük aynalar onlar,

Aşk geçirmezler ama yansıtırlar her şeyi.

Sen ona dokunacaksın, ışıldayacak o pullar,

sen güzel şeyler söyleyeceksin,

okşayacaksın.

O bunları kendisine sunulan bir adak gibi kabul edecek.

Teşekküre yer yok, minnete yer yok, yer yok.

Ah kurşuni deniz,

ah benim yatağına sığmaz tutkularım…

Şehirden, evlerden ve krallardan uzağım.