Keskin bir bıçakla -bilinç mi, isyan mı, delilik mi, ne-
bedenimden pul pul kazıyorum kralları,

iç gıcıklayıcı bir sesle saçılıyorlar etrafa.



Tenime yapışmışlar,

birer uzvum olmuşlar sanki.

Doğduğumda yoktu,

kim yapıştırdı onları tenime?

Görmezdim, başım öne eğik

ayak parmaklarıma bakardım yalnızca.

Bilmezdim onların kral pulları olduğunu;

öğrenince başladı o derin sancıma.



Kazıdıkça ağzıyla kör bıçağın

kılcal damarlarım kesiliyor, tenim silme kan.

Olsun, durur elbet bu kanama.

Dayan yüreğim, devam et,

aldırma seni engellemek isteyen

aile büyüklerine, konu komşuya.



Krallar pul pul saçılıyor mutfak tezgahına.