-ANTAKYAM-

Söndü ışığı gökyüzünün

Söndü şehrin renkleri

Dağılmış evlerin ellerinde

Ruhunu teslim ediyor

Sesler uzak

Sesler yakın

Sesler kaybolmuş

Şehrin kalbinde

Kelimeler sıkışır

Bir leke görünür

Nergis çiçeklerinin göbeğinde

Yağmur bastırır

Upuzun bir gecenin uğultusunu

Sızısını toprağın

Penceresi açık unutulmuş

Sabahına zulüm girer şehrin

Bin bir çeşit cellatlar

Kirli el, ayakların çınlaması

Çürümüş ahlakın kokusu

Açılmamış kepenkleri

Koynundan ayırır buhur kokularının

Sessizlik

Koca bir gürültüyle

Sızar

Kharon’un sesi yankılanır

Gök yırtılır

Karanlık bir ay örter üstünü

Asi’nin

Öyle bir yas ki

Işığın armağanları

Uzakta…

-Sevgi Horozoğlu-